Eucharystia

Sakramenty

Chrzest

Bierzmowanie

Małżeństwo

Chrzest

      Chrzest jest pierwszym sakramentem. Przyniósł go Chrystus wszystkim ludziom, aby mieli życie wieczne, a potem wraz z Ewangelią powierzył go swojemu Kościołowi, dając Apostołom polecenie:

„Idźcie i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28,19).

Chrzest czyni nas Dziećmi Bożymi, członkami Kościoła, obdarza nadzieją i miłością, otwiera drogę do nieba. Jest przejściem ze stanu śmierci duchowej do życia, z niewoli szatana do wolności Dzieci Bożych. Chrzest jest także sakramentalnym węzłem jedności, łączącym wszystkich, którzy są nim naznaczeni. Obmycie wodą, któremu towarzyszy słowo oczyszcza człowieka od wszelkiej zmazy grzechu pierworodnego i osobistego oraz czyni go uczestnikiem Bożej natury. /Na podstawie Katechizmu Kościoła Katolickiego 1213-1274/

        Wymagane dokumenty przy zgłaszaniu chrztu w Kancelarii Parafialnej:

- odpis aktu urodzenia dziecka

wydany, wziął chleb i dzięki uczyniwszy połamał i rzekł: «To jest Ciało moje za was [wydane]. Czyńcie to na moją pamiątkę». Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: «Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę». Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pańską głosicie, aż przyjdzie.” (1 Kor 11, 23-26). W czasie każdej Eucharystii wypełniamy polecenie Pana, by sprawować tę pamiątkę, uwielbiamy Boga i ukazujemy w wymiarze widzialnym Kościół – pod przewodem pasterza, którym jest kapłan lub biskup (por. KKK 1356-1369). 

Eucharystia jest sakramentem obecności Jezusa. W żadnym innym sakramencie nie jest On tak „dostępny”, jak właśnie pod postaciami chleba i wina. To w tym sakramencie jest obecny, jak naucza Kościół: prawdziwie, substancjalnie i rzeczywiście. Każdy, przyjmując Komunię Świętą przyjmuje całego Jezusa Chrystusa, z ciałem i krwią.

Kult eucharystyczny wyraża się w gestach – przed najświętszym sakramentem się przyklęka, klęczy się podczas adoracji, uczestnicząc w procesjach eucharystycznych czy chociażby praktykując nawiedzenia Najświętszego Sakramentu. Wielką troską otacza się tabernakulum, czyli szczególne miejsce, gdzie przechowuje się Jezusa dla chorych i cierpiących i dla adoracji przez wiernych. Za każdym razem, kiedy Kościół celebruje EUCHARYSTIĘ, staje u swego źródła, z którego sam na nowo wytryska. W ofierze Chrystusa, który poświęca się nam cały, jest miejsce na całe nasze życie. Nasza praca i nasze cierpienie, nasze radości, wszystko możemy zjednoczyć z ofiarą Chrystusa. Kiedy w ten sposób się poświęcamy, zostajemy przemienieni: podobamy się Bogu i jesteśmy dla bliźnich jak dobry, pożywny chleb. 

Kto może przystępować do Komunii świętej i jak należy się do tego przygotować?

Komunię świętą może przyjąć każdy, kto został dopuszczony do niej w wieku szkolnym (czyli po 2 klasie), kto pragnie ją przyjąć z wiarą i miłością. Ważne jest, by zawsze przyjmować Jezusa Eucharystycznego z czystym sercem (tj. bez grzechu ciężkiego), w przeciwnym razie konieczne jest przystąpienie do sakramentu pokuty i pojednania. Jeżeli ktoś przyjmie Komunię Świętą w stanie grzechu śmiertelnego, popełnia bardzo ciężki grzech – świętokradztwo.

Ponadto Kościół nakazuje przygotowanie duchowe – przez modlitwę, oraz post od wszelkiego rodzaju pokarmów przez godzinę do przyjęcia Komunii świętej. Osoby starsze, chore mogą ten post pominąć. Lekarstwa i woda tego postu nie łamie.

Eucharystia

    Eucharystia, inaczej zwana Komunią Świętą lub Najświętszym Sakramentem, jest jednym z siedmiu sakramentów w Kościele katolickim. To dziękczynienie Bogu za ofiarę Jezusa, sprawowane podczas Mszy Świętej, podczas której wierni spożywają chleb i wino, wierząc, że stają się one Ciałem i Krwią Chrystusa.          Pan Jezus, świadomy swojej męki i śmierci (por. J 13, 1) obmył swoim uczniom nogi, dał im przykazanie miłości i na dowód tej miłości ustanowił ją jako pamiątkę swojej męki, śmierci i zmartwychwstania, nakazując, aby czynili to „na Jego pamiątkę”. Opisuje to ustanowienie jedno z najstarszych  świadectw, 1 List św. Pawła Apostoła do Koryntian: „Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem, że Pan Jezus tej nocy, kiedy został 

obietnica została spełniona:

       Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry, zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej. Przybywszy tam weszli do sali na górze i przebywali w niej: Piotr i Jan, Jakub i Andrzej, Filip i Tomasz, Bartłomiej i Mateusz, Jakub, syn Alfeusza, i Szymon Gorliwy, i Juda, [brat] Jakuba. Wszyscy oni trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa, i braćmi Jego (Dz 1,12–14). Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić (Dz 2,1–4).

Wkrótce potem Apostołowie udzielali sakramentu bierzmowania tym, którzy byli już ochrzczeni. Czynili to przez modlitwę i nałożenie rąk, a przyjmujący otrzymywali Ducha Świętego.

Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. Wtedy więc wkładali [Apostołowie] na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego. (Dz 8,14–17).

W bierzmowaniu, tak jak w Wieczerniku na Maryję i Apostołów, Duch Święty zstępuje na nas. W tym sakramencie bierzmowany otrzymuje szczególną moc Ducha Świętego, potrzebną do świadczenia o wierze w Jezusa Chrystusa we wszystkich okolicznościach życia.

Szafarzem, czyli udzielającym, sakramentu bierzmowania jest zazwyczaj biskup. Z ważnego powodu biskup może jednak wyznaczyć do udzielania tego sakramentu księdza.

Sakramentu bierzmowania udziela się przez namaszczenie krzyżmem świętym na czole. Krzyżmo jest mieszaniną oliwy i balsamu, poświęconych przez biskupa w Wielki Czwartek. Używane jest przy udzielaniu chrztu, bierzmowania i sakramentu święceń (kapłańskich i biskupich). Namaszczenie w symbolice starożytnej i biblijnej posiada wielkie bogactwo znaczeniowe. Oliwa była i jest znakiem obfitości oraz radości; oczyszcza; jest znakiem uzdrowienia – łagodzi kontuzje i rany; udziela piękna, zdrowia i siły. To sakramentalne namaszczenie dokonuje się poprzez włożenie ręki biskupa na głowę kandydata i wypowiedzenie słów: “(imię kandydata), przyjmij znamię Daru Ducha Świętego”.

A czym jest owo „znamię”? Sakrament bierzmowania wyciska w duszy człowieka niezniszczalny znak, „znamię”, czyli pieczęć Ducha Świętego, która jest symbolem całkowitej przynależności do Chrystusa i oddania się na Jego służbę. Ponieważ to znamię jest trwałe, sakrament bierzmowania można przyjąć tylko raz w życiu.

Ważnym etapem przygotowania do bierzmowania jest też wybór świadka, który powinien się troszczyć o to, żeby bierzmowany postępował jako świadek Chrystusa i wypełniał obowiązki związane z tym sakramentem. Ponieważ rola świadka jest bardzo ważna, może nim zostać osoba, która:

➢ ukończyła 16 rok życia,

➢ przyjęła już sakrament bierzmowania,

➢ jest praktykującym katolikiem,

➢ nie jest matką, ani ojcem przyjmującego,

➢ może być, a nawet wskazane jest, by świadkiem bierzmowania był rodzic chrzestny (Kan. 874; 893).

Dokumenty wymagane od kandydata/ki do sakramentu bierzmowania:

- po uzgodnieniu z ks proboszczem

Bierzmowanie

Sakrament bierzmowania wraz z chrztem i Eucharystią należy do “sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”, dlatego warto wiedzieć, że przyjęcie tego sakramentu jest z zamiaru Bożego ważnym dopełnieniem łaski chrztu.

Słowo “bierzmowanie” pochodzi od staropolskiego słowa “bierzmo”. Słowem tym określano drewnianą belkę wzmacniającą i podtrzymującą dach domu. Sakrament bierzmowania określono w ten sposób, ponieważ tak jak bierzmo wzmacniało i podtrzymywało dach domu, tak ten sakrament umacnia wiarę przyjmującego.Jezus Chrystus obiecał swoim uczniom, że ześle na nich Ducha Świętego, który będzie z nimi do końca świata. Pięćdziesiąt dni po zmartwychwstaniu i dziesięć dni po wniebowstąpieniu Chrystusa ta

         Po grzechu pierworodnym Bóg w swoim miłosierdziu nie opuścił człowieka, ale wspomaga go swoją łaską, aby mężczyzna i kobieta mogli wytrwać we wzajemnej jedności życia. „Po upadku małżeństwo pomaga przezwyciężyć zamknięcie się w sobie, egoizm, szukanie własnych przyjemności, pomaga otworzyć się na drugiego człowieka, na wzajemną pomoc i dar z siebie” (KKK 1609). Miłość małżeńska jest często przedstawiana w Starym Testamencie jako obraz miłości Boga do ludzi, miłości „potężnej jak śmierć”, miłości, której „wody wielkie nie zdołają ugasić” (Pnp 8, 6-7).

Jezus w swoim nauczaniu przypomina pierwotny sens związku mężczyzny i kobiety, tak jak został on zamierzony przez Stwórcę (Mt 19, 8). Jezus podkreśla nierozerwalność małżeństwa, a jednocześnie daje siłę i łaskę do przeżywania małżeństwa w nowych wymiarach Królestwa Bożego. Jezus podnosi małżeństwo do rangi sakramentu. Małżeństwo chrześcijańskie staje się znakiem łaski, sakramentem przymierza Chrystusa i Kościoła (KKK 1617).

        W Kościele łacińskim, sami małżonkowie jako szafarze łaski Chrystusa udzielają sobie nawzajem sakramentu małżeństwa. Swoją wolną i świadomą zgodę wypowiadają oni wobec Kościoła. W obrządku łacińskim małżeństwo zazwyczaj jest zawierane podczas Eucharystii. Słuszną bowiem jest rzeczą, aby małżonkowie przypieczętowali swoją zgodę na wzajemne oddanie się sobie przez dar własnego życia, jednocząc się z Ofiarą Chrystusa, uobecnioną w Eucharystii. Małżonkowie powinni przygotować się do zawarcia małżeństwa przez przyjęcie sakramentu pokuty (KKK 1621-1624).

Wzajemne wyrażenie zgody przez małżonków jest niezbędnym elementem, który „stwarza małżeństwo”. Jeśli nie ma zgody, nie ma małżeństwa (KPK, kan. 1057). Zgoda jest aktem osobowym, rozumnym i wolnym. Nie może więc być mowy ani o wprowadzeniu w błąd, ani o jakimkolwiek przymusie, którejkolwiek ze stron. Zgoda małżeńska znajduje swoje dopełnienie w zjednoczeniu cielesnym (KPK, kan. 1061). Zgoda małżonków powinna być wolna od przymusu i ciężkiej bojaźni. Jeśli tej wolności nie ma, małżeństwo jest nieważne (KPK, kan. 1095-1107).

Kościół wymaga od swoich wiernych kościelnej formy zawarcia małżeństwa. Potrzebna jest obecność przy obrzędzie zawarcia małżeństwa kapłana lub diakona jako urzędowego świadka Kościoła. Małżeństwo jest aktem publicznym i jako takie powinno być celebrowane podczas liturgii, aby była pewność odnośnie do jego zawarcia (KKK 1631).

„Z ważnego małżeństwa powstaje między małżonkami węzeł z natury swej wieczysty i wyłączny. W małżeństwie chrześcijańskim małżonkowie zostają ponadto przez specjalny sakrament wzmocnieni i jakby konsekrowani do obowiązków swego stanu i godności” (KPK, kan. 1134).

Małżonkowie w sakramencie małżeństwa otrzymują od Chrystusa właściwą im łaskę, przeznaczoną dla udoskonalania ich miłości i dla umocnienia ich nierozerwalnej jedności. Łaska ta pomaga im wychować po chrześcijańsku ich własne potomstwo. Pomaga im również znosić trudy małżeństwa, wzajemnego oddania i szacunku oraz rozwija miłość, aby była nadprzyrodzona, delikatna i płodna (KKK 1642).

Miłość małżeńska zmierza do jedności głęboko osobowej. „Wymaga ona nierozerwalności i wierności w całkowitym wzajemnym obdarowaniu i otwiera się ku płodności” (FC 13). Miłość małżeńska chce być trwała, a nie tylko „tymczasowa”. Ze względu na miłość i na dobro dzieci, małżeństwo wymaga pełnej wierności małżonków i nieprzerwanej jedności ich współżycia. „Instytucja małżeńska oraz miłość małżeńska nastawione są na rodzenie i wychowanie potomstwa, co stanowi jej jakoby szczytowe uwieńczenie” (KDK 48). Płodność miłości małżeńskiej obejmuje nie tylko zrodzenie potomstwa, ale również jego wychowanie.

Zamiar zawarcia sakramentu małżeństwa powinniśmy zgłosić ks proboszczowi rok przed jego planowanym terminem.

Sakrament małżeństwa

       Sakrament małżeństwa jest przymierzem między ochrzczonymi, mężczyzną i kobietą, którzy tworzą ze sobą wspólnotę życia i miłości, skierowaną na dobro małżonków oraz zrodzenie i wychowanie potomstwa (KPK, kan. 1055). Sam Bóg jest twórcą małżeństwa. Wpisane jest ono bowiem w samą naturę mężczyzny i kobiety, którzy wyszli z ręki Stwórcy (KDK 48). Małżeństwo nie jest więc instytucją czysto ludzką, ale pochodzi ono od Boga, który stwarza człowieka z miłości i do miłości (KKK 1604). Mężczyzna i kobieta są stworzeni wzajemnie dla siebie, aby tworzyć parę małżeńską. „Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swoją żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2, 24).

Kontakt

ul. Szkolna 22, 82-112 Ostaszewo

+48 55 237 30 32

Nr konta parafii

Bank Spółdzielczy w Sztumie Filia w Ostaszewie

16 8309 0000 0041 3281 2000 0010

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.