„Boże, którego dobroć, powołała mnie do Twojej służby, Spraw, abym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach, Przez dzień dzisiejszy i całe życie, Szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa, Pana naszego."
Liturgiczna służba ołtarza
Patron ministrantów - Św. Dominik Savio
pewnego, czy nie boi się chodzić sam tak daleko odpowiedział zdziwiony: "Nie jestem sam. Jest ze mną Najświętsza Maria Panna i mój Anioł stróż" Pewnego dnia św. Dominik Savio w owym dniu po generalnej spowiedzi i po komunii św. napisał akt ofiarowania się Matce Bożej Niepokalanej i złożył go na jej ołtarzu: "Maryjo, ofiaruję Ci swoje serce. Spraw, aby zawsze było twoim. Jezu i Maryjo bądźcie zawsze moimi przyjaciółmi. Błagam Was abym raczej umarł niż bym miał przez nieszczęście popełnić choć jeden grzech". Dominik był prawdziwym aniołem opiekuńczym "oratorium". Bawił się z kolegami w czasie przerwy, lecz w pewnym momencie przerywał na krótką chwilę grę i prowadził chłopców do kościółka. Pana Jezusa często nawiedzał w Najświętszym Sakramencie. Otrzymał dar kontemplacji, ekstazy i inne nadprzyrodzone dary. Jego nauczycielem był św. Jan Bosco. Późną jesienią roku 1856 Dominik zaczął odczuwać wysoką gorączkę. Św. Jan Bosco wezwał lekarza, ten orzekł chorobę płuc, bardzo już zaawansowaną. Kiedy Dominik żegnał św. Jana i kolegów ze łzami w oczach powiedział : "Ja, już tu nie wrócę" - tak też się stało. Męczył się jeszcze kilka miesięcy. Dnia 9 marca 1857 roku, zaopatrzony Sakramentami świętymi, kiedy ojciec czytał mu modlitwy o dobrą śmierć, chłopiec zawołał: "Do widzenia, ojcze! Do widzenia! O, jakie piękne rzeczy widzę!" i zmarł. W 1933 papież Pius XI nazwał go "małym świętym" i "gigantem ducha". W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a w 1954 zaliczył Go do grona świętych. Jego święto obchodzimy 9 marca, jest On opiekunem Służby Liturgicznej.
Św. Dominik Savio żył w latach 1842-1857. Urodził się w pobliżu Turynu we wiosce Riva di Chieri - 2 kwietnia 1842 roku. Rodzicami jego byli: Karol Savio - rzemieślnik i Brygida Gajato - wiejska krawcowa. Chrzest święty dziecka odbył się tego samego dnia. Niebawem ojciec wraz z rodziną przeniósł się do wioski Murialdo. Dominik uczęszczał do szkółki prowadzonej przez miejscowego proboszcza, a potem do szkoły w Castelnuovo d`Asti. Dnia 8 kwietnia 1849 roku w samą Wielkanoc przyjął pierwszą komunię św. Ze strony księdza proboszcza był to akt wielkiej odwagi, gdyż w owych czasach panowało jeszcze przekonanie, że do sakramentów świętych pokuty i ołtarza należy dopuszczać w wieku znacznie późniejszym. O dojrzałości tegoż dziecka świadczą postanowienia, jakie z okazji tej uroczystości w swojej książeczce do nabożeństwa napisał:
1. będę często spowiadał się i komunikował, ilekroć mi na to zezwoli mój spowiednik;
2. będę święcił dzień święty;
3. moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja;
4. raczej umrę niż zgrzeszę;
Kiedy Dominik miał zaledwie 5 lat już usługiwał do Mszy świętej. Bywało nieraz, że nie mając zegara, przychodził wcześnie do kościoła. Wtedy klęczał prze drzwiami, choć bywały deszcze i śnieżyce i modlił się. Do szkoły miał daleko. Musiał przemierzać w tą i z powrotem do 8 kilometrów drogi. Mimo tego był zawsze punktualny. Zapytany dnia
Liturgiczna służba ołtarza to określenie wszystkich osób, które służą podczas mszy świętej i w trakcie innych nabożeństw religijnych. Ministrare oznacza „służyć, pomagać”. Aktywne uczestnictwo w liturgicznej służbie ołtarza jest zadaniem wymagającym, dlatego dzieli się je pomiędzy różne osoby. Do służby liturgicznej zaliczają się ministranci, lektorzy, członkowie chóru, organista, kościelny, ceremoniarz. Osoby, które pełnią poszczególne obowiązki, powinny być dla innych wzorem. Obowiązują je jasno określone zasady, które nie wszyscy są w stanie spełnić. Kto może uczestniczyć w liturgicznej służbie ołtarza? Jakie są wytyczne dotyczące stroju dla ministranta i lektora? Poniżej znajdziesz odpowiedzi na te pytania.
Służba liturgiczna to określenie odnoszące się do wszystkich osób, które pomagają w liturgii. Pełnienie posługi podczas mszy świętej i w trakcie innych uroczystości religijnych wymaga odpowiedniego stroju. Służba liturgiczna nie może być ubrana w codzienne ubrania. Niezbędny jest strój liturgiczny. W zależności od pełnionej funkcji wygląda on inaczej. Szczegóły w tej kwestii mogą być również ustalane indywidualnie przez parafię.
Kiedy myślimy o służbie liturgicznej, to w pierwszej kolejności przychodzą nam na myśl ministranci. Są oni pomocnikami podczas mszy, ale również podczas innych uroczystości. Czuwają oni nad darami, przygotowaniem ołtarza, trzymają patenę, dzwonią dzwonkami, gongiem, usługują księdzu. Niezwykle ważne jest to, że ministrant czynnie się angażuje w liturgię poprzez swoją służbę. Jest on tym, który niesie znaki, a więc najważniejsze insygnia podczas mszy świętej. Co ważne, poprzez swoją służbę zachęca, by aktywnie uczestniczyć w nabożeństwie. Ważne miejsce w służbie liturgicznej zajmują również lektorzy, którzy są starsi stażem oraz ceremoniarze – pełniący funkcję opiekuna służby liturgii.
Kto uczestniczy w liturgicznej służbie ołtarza?
Funkcje w służbie liturgicznej
Poszczególne obowiązki w ramach służby liturgicznej są uzależnione od wielu czynników, w tym również od wieku. Rodzaj noszonego stroju ministranckiego jest uzależniony od tego, jaki jest stopnień posługi danego ministranta. Na wstępie jest się kandydatem – okres ten zostaje określony przez proboszcza danej parafii. W tym czasie istotne jest, by poznać charakter swoich przyszłych obowiązków. Będąc kandydatem na ministranta, nie nosi się stroju liturgicznego, choć w niektórych kościołach zdarzają się wyjątki od tej reguły.
Po okresie próbnym zostaje się ministrantem – oczywiście o ile kandydat dalej czuje, że chce pełnić posługę. Podstawowym strojem na tym etapie służby jest komża. Podczas mszy świętej może być ona noszona bez sutanny oraz kołnierza, niemniej wpływ na to ma również charakter danej uroczystości.
Kolejnym stopniem w ramach służby liturgicznej jest lektor. Sprawuje on opiekę nad ministrantami, gdyż jest pośród nich najstarszy. Lektor jest ministrantem Słowa Bożego. Jego obowiązkami podczas posługi jest czytanie Pisma Świętego, komentarzy mszalnych czy też modlitwy. Tradycyjnym strojem lektora jest przeważnie alba. W pasie przewiązuje się pas lektorski. Może być nim cingulum, czyli gruby sznur. Na szyję na albę zakłada się szkaplerz lektorski.
Najwyższy stopniem w hierarchii służby jest ceremoniarz. Osoba ta przeważnie pełni funkcję opiekuna służby liturgicznej. Ceremoniarz musi posiadać ogromną wiedzę dotyczącą przepisów liturgicznych. Przygotowuje on liturgię i dba o jej przebieg. Strój ceremoniarza jest ściśle określony. Osoba pełniąca tę funkcję nosi albę przepasaną sznurem lub pasem. Ubranie, które znajduje się pod albą, jest przeważnie odświętne.
Pełnienie określonej funkcji w służbie liturgicznej jest zadaniem odpowiedzialnym. Osoby, które decydują się na posługę, powinny dawać odpowiedni przykład. To właśnie ministranci czuwają nad przygotowaniami i nad tym, by liturgia przebiegała prawidłowo. Jednocześnie dbają oni o to, by msza święta i inne wydarzenia kościelne zachowały swój uroczysty charakter.
Kontakt
ul. Szkolna 22, 82-112 Ostaszewo
+48 55 237 30 32
Nr konta parafii
Bank Spółdzielczy w Sztumie Filia w Ostaszewie
16 8309 0000 0041 3281 2000 0010
Strona www stworzona w kreatorze WebWave.